Laiklik, dini kuralların devlet yönetimi dışında tutulması demektir. Laiklik, din ve devlet işlerinin birbirinden ayrı olarak yönetilmesi olarak da tanımlanmaktadır.
Laiklik, Eski Yunan’a kadar uzanan bir geçmişe sahiptir. Eski Yunan döneminde, insanlar devlet işlerinin din işlerinden bağımsız olarak yönetilmesi için uzun süre mücadele etmiştir. Bu mücadele sonucunda devlet yönetiminde dini kuralların geçerliliği azaltılmış ancak kullanılmaya devam edilmiştir. 
Türkiye’de laiklik düşüncesi, cumhuriyetin kurulmasıyla oluşmaya başlamıştır. Cumhuriyetin kuruluşundan sonra, önce saltanat kaldırılmış ve seçme seçilme hakkı halka verilmiştir. Böylece babadan oğula geçen yönetim hakkı kaldırılmış ve her vatandaş yönetme ve kimin tarafından yönetileceğine karar verme hakkı kazanmıştır. 1 Kasım 1922’de saltanat kaldırıldıktan sonra, 3 Mart 1924’te halifelik de kaldırılmıştır. Böylece padişahlar tarafından seçilen dini liderin, yönetimde söz söyleme hakkı kaldırılmıştır.
Saltanat ve halifelik kaldırıldıktan sonra, “Şer’iye ve Evkaf Bakanlığı” kaldırılmıştır. Ardından ise öğretimler birleştirilmiştir. Böylece dini öğretim kurumları olan medreseler ile diğer okulların eğitim sistemleri yeniden düzenlenmiştir. Dini kullanarak çıkar sağlamaya çalışan insanların önüne geçmek için ise “Tekke, Zaviye ve Türbeler” kaldırılmıştır.
5 Şubat 1937’de Anayasa’ya laiklik ilkesi eklenmiş ve Türkiye Cumhuriyeti laik bir devlet olarak tanımlanmıştır. Laikliğin kabul edilmesiyle birlikte, devlet yönetiminde dini kuralların kullanılması engellenmiştir.
