Çocuklarınız olduğunda bütün dileklerinizin onlarla ilgili olmaya başlaması ilginçtir. Onlar hayatta ne yapacaklar, mutlu olacaklar mı, başarılı olacaklar mı? Ben baba olalı henüz 6 ay oldu ve daha şimdiden benim tecrübem bu.
Leonard Sax güçlü ve fark yaratan bir çocuk psikolojisi uzmanı. Yeni kitabı Ebeveynliğin Çöküşü’nde, ebeveynlerin çocuklarının gerçekten başarılı olması için her gün yapmaları gereken bazı şeyleri gösteriyor. İşte size her gün kendinize sormanız gereken 7 soru:
- Çocuklarım Benim Onları Sevdiğimi Biliyor mu?
Diğer her şey bununla ilgilidir. Bu yüzden onların başarısıyla, kendi başarınızdan daha çok önemlidir. Yine de bu biraz çelişkilidir. Bu basit olarak, onlara her gün onları sevdiğinizi söylemek değildir, ki bu iyi bir fikirdir. Bunun yerine dürüstlük ve olgunluk ile ilgilidir. Dürüstlükle şunu söyleyebilir misiniz? Çocuklarınız 20, 30, 40 ya da daha büyük olduklarında şunu söyleyebilecekler mi: Sizin her şeyi onlar için en iyi olsun diye yaptığınızı kabul edecekler mi?
- Bir Ebeveyn Gibi mi Hareket Ediyorum?
Çocuklarınıza yetişkinlere davrandığınız gibi davranmak isterseniz, çünkü bu onun yetişkin gibi davranmasını teşvik eder. Fakat çocuklar, yetişkin değildir. Pek çok ebeveyn çocuklarının tercihlerine saygı duyma ve onları karar alma konusunda cesaretlendirme umuduyla geri çekilirler ve çocuklarının yetişkin kararları almasına olanak verirler.
Tanıdığım bir ebeveyn, sekiz yaşındaki çocuklarının hangi okula gitmesi gerektiğine kendinin karar vermesini istiyordu. Çocuklar açık bir şekilde yanlış karar verdikleri halde, ebeveynler bunun farkında olmalarına karşın çocuğun kararını değiştirme konusunda güçsüz hissediyorlar. Sonuçta zarar gören çocuk oluyor.
- Onların Teknolojik Cihazlarına Müdahale Etmeli miyim?
Çocuklarınızın problemleri fırsata dönüştürmesini öğrenmesini istiyorsunuz. Çocuklarınız henüz olgun değilken, fırsatları muhtemelen bir felakete dönüştürecektir. 21.yüzyılda bu konuda kişisel teknolojiden daha büyük bir alan yok. Burada kastettiğimiz internete dalan ve uygunsuz şeyler gören çocuklar değil; ebeveynlerin bile müptelası olduğu ekran bağımlılığı.
Sax şöyle diyor: 10, 12, 14, 16 yaşlarında, kendi yatak odalarında gece 2’de telefonla görüşen çocuklar görüyoruz. Hiçbir çocuğun denetim haricinde yatak odasında telefon bulundurmaması gerekir. Bu sadece benim fikrim değil. Bu aynı zamanda Amerikan Pediatri Akademisi’nin resmi öğretisi. Şaşıracaksınız veya şaşırmayacaksınız, birçok ebeveyn bunu gerçekleştirmeyi imkansız olarak tanımlıyor. Çoğu durumda ebeveynler çocukları üzerinde bir kontrolleri olmadığını düşünüyor.
- Çocuklarıma Yeterince Özen Gösteriyor muyum?
Şu an bunu okumanızdan şunu anlıyorum. Siz bütün dünyayı değiştirmek istiyorsunuz. En azından kendi dünyanızda ufak bir değişim yaratmak istiyorsunuz. Fakat çocuklarınızın bu hırslarınızı bir kenara itmenize ve onlarla zaman geçirmenize ihtiyacınız var.
Kural 1: Her gün birlikte akşam yemeği yiyin.
“Bu vakti evde iletişim halinde, bir aile olarak geçirmek, bizim en büyük önceliğimizdir. Böylece ailenin önemli olduğu mesajını verirsiniz. Bir sürü çocuk hiçliğe doğru koşuyor. CV’lerinin hobiler kısmına tamamen anlamsız şeyler ekleme telaşındalar. 15 yaşında tükenmişlik sendromuna yakalanıyorlar. (Arabada birlikte geçirilen zaman değerlidir. Arabadayken geçirdiğiniz zamanı, çocuklarınızın sizi dinlemesi ve sizin de çocuklarınızı dinlemeniz için kullanabilirsiniz. )”
- Çocuklarımın Başarılarını Takdir Ediyor muyum?
“İlk iş çocuklara tevazuyu öğretmektir. Çünkü pek çok çocuk, kendi şahanelikleriyle büyümüştür. Bu özgüven patlaması dolu kültürün nasıl da hınca yol açtığını bilmezler.”
- Paraya Saygı Duyuyor muyum?
Para sahibi olmak, size seçenekler dünyasını açar. Peki para sahibi olmak her şeyden daha mı önemlidir? Dünyanın en başarılı insanları böyle düşünmüyor. Sax diyor ki; “Ona hayatın anlamını öğretin. Hayatın anlamı sadece iyi bir meslek sahibi olmak ya da başarı kazanmak değildir. Hayatın anlamı, sizin insan olarak kim olduğunuz ile ilgilidir. Buna bir cevabınız olmalı.”
Onların Çocuk Olmasına İzin Veriyor muyum?
Çocuklar çocuktur ve onların çocuk gibi oynama, gelişme ve büyüme fırsatına sahip olmaları gerekir. Onlar sürekli olarak, başarıya odaklı yaşayamazlar. Biz asker olacağız, o halde erkek çocuklarımız çiftçi olacak ve onların çocukları da sanatçı olacak. Çocuklarınızın sizinle aynı kaderi yaşamasını ve aynı zorluklarla boğuşmasını istemezsiniz. Çok genç bir yaşta kendi zorluklarıyla karşılaşmasını istemezsiniz. O halde kendinize sorun: Önemli olanı bulmada, yani çocuğumun rehberliğini takip edebiliyor muyum? Çocuklarımdan öğrenme konusunda hevesli miyim?
(Kaynak: inc.com)